gratyfikacja

Biegnę. W planach 6 km. Śnieg po kostki, tylko gdzieniegdzie chodniki odśnieżone. Trudno się biega w takich warunkach. Dobrze chociaż, że trochę cieplej się zrobiło (chociaż i tak termometr pokazuje -8). Powietrze jest rześkie. Ale ten śnieg pod nogami... zaspy na przejściach dla pieszych... wąskie wydeptane ścieżki, na których ciężko się minąć...
Na trzecim kilometrze dopada mnie zwątpienie i myśl "już nie dam rady..." To jest ostatni moment żeby skrócić trasę i skręcić w kierunku domu... I nagle pojawia się w mojej głowie wizja tego, jak będę zadowolona z siebie gdy przebiegnę zaplanowany dystans... czuję swój uśmiech i tą satysfakcję w w klatce piersiowej... już nie wątpię, po prostu biegnę dalej i wystawiam nos do padających płatków śniegu...

A poza tym dziś skupiałam się nad pracą rąk. Zaiste, zapominam pracować rękami. Poza tym krzyżuję ręce przed sobą... Ostatnio widziałam filmik instruktażowy, na którym Pan Trener proponował pobiegać, trzymając w dłoniach patyki. Zwrócił przy tym uwagę na to, że ręce nie powinny się krzyżować z przodu bo patyki uderzałyby o siebie - ja właśnie krzyżuję oraz ręce nie powinny być za mocno zgięte w łokciach gdyż patykami moglibyśmy sobie oczy wydłubać - moje ręce są zgięte (dobrze, że biegam bez patyków). Tak więc dziś było ciągłe myślenie o rękach - dużo pracy przede mną... Ale ostatnio biegam bez muzyki więc mogę myśleć o czym chcę, o rękach także...